Na płycie znalazły się dzieła niemieckiego kompozytora skomponowane w latach sześćdziesiątych XX wieku. Część pierwsza i druga "Mikrophonie" powstały odpowiednio w 1964 i 1965 roku. Obie zostały zarejestrowane w kolońskim radiu WDR. Głównym instrumentem pierwszej kompozycji jest tam-tam, wokół którego kompozytor rozstawił mikrofony i potencjometry. Wsparło go również sześciu instrumentalistów. Utwór wyróżnia się - z jednej strony - przestrzennością, zaś z drugiej - chaotycznością. Panuje w nim wszechobecna tajemniczość i przerażające odgłosy. Odbiorca może usłyszeć świst przelatującej strzały, a przynajmniej odnieść takie wrażenie. Niepokój wzbudza zaś echo oraz pojawiające się znienacka i znikające dźwięki. Druga część "Mikrophonie" została oparta na partiach chóralnych oraz brzmieniu organów Hammonda. Jest to więc swoiste połączenie muzyki wokalnej z eksperymentalną elektroniką. Połączenie sopranów z basami daje naprawdę diabelski efekt. Możemy poczuć się jak w piekielnym kotle. Organy wprowadzają ponury klimat, natomiast zniekształcone dźwięki tworzą przerażającą atmosferę wyciągniętą wprost z ośrodka dla obłąkanych. Płytę wieńczy "Telemusik", który został napisany w 1966 roku, a nagrany w tokijskim radiu Nippon Hoso Kyokai (NHK). Elektroniczna kompozycja została wypełniona sprzężeniami, trzaskami, elektrycznymi "strzałami", licznymi plamami dźwiękowymi oraz świergoczącymi fragmentami. Stockhausen zawarł w niej wiele odniesień do różnych kultur muzycznych, ale najbardziej charakterystycznymi okazały się akcenty azjatyckie, co należy rozumieć jako pewien ukłon wobec kraju, w którym dokonano rejestracji tego utworu.
