Jak wskazuje tytuł wydawnictwa, na krążku znajdziemy cztery tria i jeden kwartet. "Trio na altówkę, wiolonczelę i kontrabas" (1986) charakteryzuje się ponurym klimatem, nagłymi zrywami, ale również fragmentami wypełnionymi ciszą. Leniwe pociągnięcia smyczkami generują żałobne postękiwania. "Trio nr 2 na obój, wiolonczelę i fortepian" (1998) traktuje ten pierwszy instrument jako wiodący, co nadaje kompozycji bardzo przyjemy klimat. Z kolei wiolonczela i pianino stanowią dla oboju brzmieniowe uzupełnienie. Wszystkie te instrumenty czasami przedrzeźniają się, co stanowi idealny podkład do kreskówek, których główną postacią jest kot uganiający się za zwinną myszką. "Kwartet na obój, skrzypce, altówkę i wiolonczelę" (2000) wprowadza nastrój niepokoju i wyczekiwania. Do niektórych fragmentów wkrada się chaos, lecz z innych bije niesamowity spokój. "Trio na skrzypce, róg i fortepian" (2004) to burzliwa kompozycja pełna zwrotów akcji, dynamizmu oraz minorowej atmosfery kreowanej przez ten ostatni instrument. Album wieńczy "Calmo, esitando un po'" (2004) na klarnet, wiolonczelę i akordeon. Dominującą rolę odgrywa pierwszy i ostatni instrument. Szczególnie akordeon przykuwa uwagę, gdyż jest to instrument rzadko wykorzystywany w muzyce współczesnej. Dobrze, że to najspokojniejsza kompozycja na płycie, ponieważ materiał jest wymagający i wymaga od odbiorcy dużego skupienia.
