Album rozpoczyna się przebojem "Bamboleo" z repertuaru grupy Gypsy Kings. Wersja Farinacci'ego jest wolniejsza niż oryginał, bardziej liryczna oraz wypełniona pięknymi liniami melodycznymi. "Señor Blues" Horace'a Silvera to uwspółcześniona wersja klasyka ze słyszalnym wpływem instrumentów elektronicznych. "Soldier's Things" Toma Waitsa brzmi jak "usypianka" pełna nostalgii i marzycielskiego nastroju, natomiast autorska kompozycja "Doha Blues" zawiera bliskowschodnie akcenty i wirtuozowski sznyt. Utwór "Sunshine of Your Love" zespołu Cream zachował swoją oryginalną strukturę, przy czym został zaaranżowany ze słonecznym wdziękiem. "Tango" Diane Reeves to niewątpliwie najbardziej erotyczny kawałek na płycie - po prostu rozpływa się w uszach. Dominick Farinacci największą inwencją wykazał się w "Somebody That I Used to Know" Gotye, mocno zmieniając jego aranżację, a jedynie zostawiając zarys oryginału. Efekt okazał się naprawdę interesujący. "Afternoon in Puebla" to radosna i promieniująca autorska kompozycja trębacza w stylu latino. Przedostatni utwór "Black Coffee" został napisany przez Josepha Francisa Burke'a i Paula Francisa Webstera. To kawałek z najbardziej duszną atmosferą na płycie. Słuchając go, czujemy papierosowy dym mieszający się z kawowym aromatem. "Parlour Song" Larry'ego Goldingsa to kameralne zakończenie tego zróżnicowanego albumu.
Mimo że mamy do czynienia z albumem solowym, Dominick Farinacci nie zawłaszczył całej jego przestrzeni. Zostawił wystarczająco dużo miejsca dla innych instrumentalistów, dzięki czemu materiał jest bardziej urozmaicony. Oprócz technicznej biegłości, najbardziej utkwiło mi w pamięci ciepłe i soczyste brzmienie instrumentu. Są to wyróżniki, które czynią z artysty jednego z czołowych trębaczy na świecie.
