Na drugim albumie wydanym dla wytwórni DUX grupa NeoQuartet wzięła na warsztat dzieła autorstwa Aleksandra Kościówa skomponowane w latach 1997-2013. W muzyczną podróż wyruszamy z "Kwartetem X", który jest dziełem złożonym z ośmiu autonomicznych części. Dramatyzm kompozycji budowany jest w sposób progresywny - przypomina deszcz, który w początkowej fazie spokojnie nas głaszcze, aby po chwili uderzyć z pełną mocą. W pewnym momencie instrumenty wydają rozpaczliwy krzyk, po czym następuje chwila na głębszą refleksję. Charakterystycznymi elementami utworu są energetyczne zrywy i nieustanne napięcia, które budzą w odbiorcy dojmujący niepokój. Z kolei "Kwartet IX" przypomina ożywiony dialog między instrumentami, który niekiedy przeradza się w nieznośną kłótnię - na szczęście chwilową i uwieńczoną kojącym wyciszeniem. Natomiast wyróżnikami "Kwartetu VI" są minorowy nastrój oraz specyficzna monotonia przechodząca w momenty umiarkowanie melodyjne, które jednak nie wykraczają poza ponure ramy kompozycji. Przedostatni "Kwartet V" zaczyna się od nagłego, acz krótkiego zrywu płynnie przechodzącego w ożywioną "wymianę myśli" między instrumentami, których "głosy" niejednokrotnie niosą się echem. Wrażenie robią przerażające dźwięki, które chętnie zadomowiłyby się w jakimś dreszczowcu. Wieńczący płytę "Kwartet III" jest jednym z najbardziej dynamicznych utworów tryskających wściekłością, która przeradza się w delikatne smagnięcia smyczkami, pozostawiającymi słuchacza w poczuciu pełnego zachmurzenia.
