Przy okazji premiery "Man in the Moon" pojawił się zarzut, że muzyka nań zawarta jest bardziej komercyjna niż na poprzednich albumach. Wynikało to z tego, że zespół znany ze swojego progresywnego oblicza w latach 70., na tej płycie nagrał utwory w stylu melodyjnego rocka. Oczywiście nie zabrakło akcentów progresywnych, ale muzyka - z nielicznymi wyjątkami - na pewno nie jest tak złożona jak na wcześniejszych wydawnictwach. Utwory są stonowane, balladowe, a czasami wręcz romantyczne. W piosenkach nieśmiało pojawiają się syntezatory, czyli element charakterystyczny dla muzyki lat 80. Brytyjski zespół, który spędził wiele lat w Niemczech, tym razem przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, więc zarówno miejsce, jak i czas (początek nowej ery w muzyce) sprzyjały bardziej komercyjnemu podejściu do pracy w studiu nagraniowym.
Na drugim krążku znalazła się płyta "Evolution" - jedna z ulubionych założyciela zespołu, a zarazem gitarzysty i wokalisty grupy Roye'a Albrightona. Oprócz znacznie krótszych utworów niż te z lat 70., album zawiera właściwie każdy z elementów charakteryzujących styl grupy. Należy to rozumieć w ten sposób, że jest on kompletny i dopracowany. Materiał zawiera wszystko, co najlepsze w twórczości zespołu Nektar, nawiązując do progresywnych korzeni z lat 70., ale jednocześnie wykorzystując współczesne możliwości studyjne. Ponadto jest to jeden z najbardziej spokojnych albumów Brytyjczyków. Jako bonus dołączono 4-utworową EPkę "Always", nagraną w 2005 roku. Znalazły się na niej dwie singlowe wersje utworów z "Evolution" oraz dwie piosenki zarejestrowane na żywo w studiu, a pierwotnie pochodzące z "Man in the Moon". Umieszczenie utworów powstałych w tak odległej przestrzeni czasowej było zapewne intencjonalne i miało przekonać słuchaczy, że łączy je silna muzyczna więź.
